Usiadłem. Nie byłem wstanie się odezwać. Po prostu siedziałem. Nie żyję. Nie żyję. Nie żyję. Nie, to niemożliwe. Przecież ja żyję! Jestem tutaj więc żyje. Teraz to już przesadził. Sto pięć lat? Przecież nikt o zdrowych zmysłach by w to nie uwierzył? To przecież nie może być prawdą?! To po prostu kłamstwo. Nie jest prawdą to, że ja nie żyję. Nie jest prawdą to, że mnie nie ma. Po co właściwie on gada takie bzdury. I dlaczego, skoro to nie jest prawdą, jest we mnie przekonanie, że Mnich ma racje. Jak tylko usłyszałem jego słowa, to od razu poczułem, że to prawda. Ale jak może to być prawdą skoro ja wiem, że żyję. Może nie wszystko jest takie jak opisuje Mnich ale wiem, że to co powiedział nie jest też kłamstwem. Poczułem się zagubiony. Najbardziej bolało mnie to, że nie umiałem określić kim jestem. Ale jestem! Żyję! Najważniejsze jest to, że żyję, więc Mnich nie może mieć racji. Skoro jestem to czemu nie wiem skąd? Czemu nie pamiętam jak żyłem, co robiłem? To wszystko przez tych Pozyskiwaczy. To przez nich nic nie pamiętam. To oni sprowadzili na mnie to całe zapomnienie. Najważniejsze, że ja żyję. I dopóki to wiem, to po prostu wiem. Nikt nie wmówi mi inaczej. Może spadanie było jakąś granicą, która coś zmieniła? Jest to pierwsza rzecz jaką pamiętam. Nawet jeżeli spadanie jest w rzeczywistości jakąś granicą, to na pewno nie pomiędzy życiem i śmiercią. Ja żyję.
– Kim byłem, to znaczy, kim jestem? – spytałem tak cicho, że pewnie Mnich ledwo mnie usłyszał
– Kim byłeś w życiu przed Przejściem, tego nie wiem – odparł Mnich – Nie mam dostępu do takiej wiedzy. Wszystko sobie przypomnisz. Teraz to nie jest istotne
– Wiesz, że to co mówisz, jest totalnie absurdalne. Naprawdę ciężko w to uwierzyć, bo jest po prostu … absurdalne.
– To dlaczego wciąż tu jesteś i ze mną rozmawiasz?
– Nie wiem – odparłem – Naprawdę nie wiem. Powinienem stąd wyjść i zatrzasnąć drzwi za sobą ale nie umiem tego po prostu zrobić. Biorąc to na rozum, to wszystko co przed chwilą mi powiedziałeś i pokazałeś, nie trzyma się to kupy. Jednak czuję też, że jest w tym odrobina prawdy. Jest czymś, co chcę poznać.
Przez chwilę wpatrywałem się w niego w nadziei, że zobaczę coś, co sprawi, że będzie mi łatwiej ocenić czy to co powiedział jest prawdą czy kłamstwem
– Kim ty jesteś? – spytałem
– Jestem tym, kto może cię stąd wyciągnąć. Oczywiście jeżeli będziesz tego chciał – odpowiedział Mnich
– Wiesz, że nie takiej odpowiedzi oczekiwałem
– Wiem, ale na razie innej nie dostaniesz
– I twierdzisz, że tak naprawdę mam jakiś wybór? – spojrzałem mu w oczy.
– Oczywiście – nie przestawał patrzeć się w moje – Każdy ma. Nawet nie wiesz jak wielu postanowiło tutaj zostać. Każdy może robić co chce. Nie znaczy to oczywiście, że nie będzie mógł zmienić decyzji. Będzie mógł, kiedy tylko będzie chciał. Niektórzy wolą, tak jak do tej pory, żyć w nieświadomości.
– Przed podjęciem decyzji muszę wiedzieć kim jesteś. Jak mam zaufać, że mnie stad wyciągniesz w bezpieczne miejsce, skoro nie wiem kim jesteś? Może, tak jak Pozyskiwacze, też chcesz mnie do czegoś wykorzystać
– Akurat w tym, to musisz zaufać swojej intuicji. Dlatego nie ma sensu abym ci mówił kim jestem, bo i tak mi nie uwierzysz. Jedyną możliwością, abyś mnie naprawdę poznał, jest zaufanie mi i pójście ze mną. Tylko tak przekonasz się czy mówię prawdę. Decyzja należy do ciebie
*